چرا احساس می‌کنم که کابل اگر انسان میٰ‌بود، قرار بود دختر باشد. نمی‌دانم؛ اما واقعاً کابل را به سان دختری می‌بینم که هزار بار زخمی شده، دلش شکسته، ریشه‌های کوچک امید کم کم در آن خشکیده، اما هنوز ادامه می‌دهد. هنوز مانند دختری است که پر از اندوه و ماتم است اما تسلیم نشده. چهار

احساس می‌کنم با یک نخ باریک به جهان وصلم و با هر اتفاق تازه‌ای که در روزهایم می‌افتد، این نخ نازک و نازک‌تر می‌شود. قبل‌ترها، شاید دو سال قبل، با طنابی که انگار هرگز قرار نبود پاره شود به جهان وصل بودم و با هر موفقیتی، هر چند کوچک، این طناب محکم‌تر می‌شد؛ اما از