Daricha – Issue 01 – February 2024

ما در شرایطی هستیم که بیش از هر زمان دیگر نیاز به نوشتن و خواندن داریم. نوشتن برای ما که در وضعیت بد اجتماعی قرار داریم، رهایی‌بخش است یا «نشانه‌ای برای رهایی» است که با دنبال کردن آن می‌توانیم به رهایی دست پیدا کنیم. مثل کنش و واکنش؛ یعنی هم باید این نشانه‌ها را به دیگران بفرستیم و هم دریافت کنیم؛ در هردو صورت برای نجات مان، برای دستیابی به حق مان مبارزه کرده‌ایم. انسان‌های دردمند و گیرافتاده در جوامع گوناگون، برای رهایی از دست ددمنشان همین کار را کرده‌اند.
علاوه‌براین، نوشتن به ما امکان می‌دهد تا بیدادگری‌ها، کج‌روی‌ها، تبعیض‌ها و جنایت‌های شایع و قانونمند در جامعه‌ی خود را به ثبت برسانیم. برای این کار، به نوشتن و کتابت نیاز داریم تا هرچه را با زور بالای ما تحمیل کرده‌اند/ می‌کنند با ثبوت محکم و قاطع برای انسان‌های بعد از خود به یادگار بگذاریم. نوشتن به ما امکان می‌هد خود مان تاریخ را بسازیم، به طور زنده و فعال در متن آن حضور داشته باشیم؛ نه اینکه نظاره‌گر باشیم تا چند تا جاعل، متقلب و خودفروخته هرطور که دل شان خواست به آن دستبرد بزنند یا آن را به نفع یک طیف خاص و یا قدرت حاکم تغییر بدهند.
ما در وضعیت بسیار شکننده‌ای قرار داریم. واضح‌ترین تعریفی که از جو خود داریم، این است که: نمی‌توانیم در آن به درستی نفس بکشیم، نمی‌توانیم ابراز نظر کنیم، نمی‌توانیم حتی حقوق طبیعی خود را مطالبه کنیم؛ نمی‌توانیم در فعالیت‌های اجتماعی سهم داشته باشیم، نمی‌توانیم مکتب برویم و یا تحصیلات عالی داشته باشیم. از همه بدتر اینکه مجبور می‌شویم به سلیقه‌ی دیگران زندگی کنیم، در خانه باشیم و از نگاه‌ها به دور و یا به کودک‌همسری تن بدهیم؛ به نام دین و به نام مذهب باورهای غلط شان را و برداشت‌های نادرست شان را بپذیریم.
ضرورت ایجاد نشریه‌هایی از این دست که به موضوعات مهم اجتماعی امروز افغانستان بپردازد، به شدت احساس می‌شود. به همین منظور، مکتب آنلاین «دریچه» این ماه‌نامه را راه‌اندازی کرده است تا اوضاع ناخوشایند اجتماعی امروز افغانستان را ثبت و منتشر کند. دغدغه‌ی اصلی مکتب دریچه و دست‌اندرکاران این ماه‌نامه وضعیت ناپسند زندگی زنان و دختران افغانستان در زیر سلطه‌ی طالبان است؛ به همین جهت، بیشتر موضوعاتی در این ماه‌نامه منتشر می‌شود که مربوط به زندگی زنان و دختران و تحصیل آنان است. نویسندگان این مجله (به استثنای نویسندگان همکار) بقیه، اغلب دختران بازمانده از مکتب هستند.